Uzasadnienie projektu

Głównym celem projektu pt. „Zintegrowany system zapobiegania przemocy domowej” (The Integrated System of Domestic Violence Prevention)” jest opracowanie modelu zapobiegania przemocy domowej na poziomie gminy. Zaproponowane w modelu rozwiązania, na poziomie profilaktyki selektywnej, mają doprowadzić do zmniejszenia występowania zjawiska przemocy domowej. Opracowany i przetestowany, w ramach Centrów dla Rodzin, model ma odpowiedzieć na dwie zidentyfikowane potrzeby: brak integracji działań interesariuszy na poziomie gminy oraz brak działań w ramach profilaktyki selektywnej (osoby doświadczające trudności w relacjach i z tego powodu zagrożone przemocą domową). Projekt będzie realizowany w partnerstwie naukowców z Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości w Warszawie (lider projektu) oraz Uniwersytetu w Stavanger (partner projektu).

Przemoc domowa (PD) jest narastającym problemem w wielu krajach europejskich. W 2019r. Policja odnotowała ponad 88 tys. ofiar PD. Najlepszym sposobem radzenia sobie z tym problemem jest niedopuszczanie do niego poprzez działania profilaktyczne. W obecnym systemie dominują działania z 2 obszarów: interwencyjnym (reakcja na ujawnioną PD) oraz profilaktycznym na poziomie uniwersalnym. Jest to związane z istnieniem wyspecjalizowanych instytucji w zakresie pomocy ofiarom oraz szerokiej ofercie programów profilaktycznych uniwersalnych, np. w szkołach. Brakuje wdrażania profilaktyki selektywnej oraz wskazującej. Profilaktyka wskazująca (por. K. Ostaszewski, Nowe definicje poziomów profilaktyki, Remedium 2005 nr 7) w obszarze przemocy nie jest obecna w działaniach instytucji i organizacji. Jednym z czynników, które mogą prowadzić do występowania przemocy jest niska jakość relacji pomiędzy dorosłymi partnerami (por. J.Przeperski, Diagnozowanie zjawiska przemocy domowej – konteksty teoretyczne i praktyczne, 2019, Family Forum nr 9). Obecnie w małym zakresie prowadzone są działania dotyczące wspierania relacyjnego (poradnictwo dla małżonków, partnerów). Poradnictwo rodzinne jest realizowane przez 127 jednostek specjalistycznego poradnictwa rodzinnego (58  gminy, 69 powiaty –  MRPiPS za 2016). W wielu przypadkach główny akcent jest położony na poradnictwo wychowawcze i w niewielkim stopniu relacyjne. W Polsce nie posiadamy narzędzi diagnostycznych pozwalających na identyfikację osób szczególnie zagrożonych występowaniem przemocy (identyfikacja grup objętych profilaktyką wskazującą). Problemem jest także stosunkowo słaba koordynacja działań profilaktycznych. Mała ilość zintegrowanych działań profilaktycznych, także dotyczących wsparcia relacyjnego, wynika z braku odpowiednich modeli oraz narzędzi pracy, które mogłyby być wykorzystane przez instytucje gminne i powiatowe. Konieczne jest więc przygotowanie rozwiązania systemowego, które będzie miało zastosowanie w różnych typach gmin. Grupą docelową są pracownicy instytucji systemu profilaktyki przemocy (np. pracownicy socjalni, pedagodzy, terapeuci, psycholodzy, kuratorzy, przedstawiciele NGO) oraz specjaliści skupieni w Centrach dla Rodzin (realizowane w ramach małych grantów). Beneficjentami końcowymi będą zarówno rodziny, pary doświadczające trudności w relacjach, które mogą prowadzić do występowania przemocy, jak i  pracownicy instytucji i organizacji. Stworzenie modelu jest zgodne z art. 7 Konwencji Stambulskiej. Wpisuje się także w Krajowy Program Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie na lata 2014-2020.

Działania zaplanowane w projekcie mają przyczynić się do zmniejszenia wskazanych problemów związanych z występowaniem przemocy domowej. Metodyka działania jest zgodna ze standardami tworzenia polityk publicznych (analiza sytuacji zastanej, wypracowanie rozwiązania, testowanie rozwiązania, opracowanie finalnego rozwiązania/programu, upowszechnianie rozwiązania). W projekcie wyróżniono 7 głównych etapów (odpowiadają one wskazanym produktom):

1. Analiza i ocena systemu profilaktyki przemocy domowej i wsparcia relacyjnego oraz jego dostępności dla klientów w Polsce i Norwegii;
2. Przygotowanie narzędzia do identyfikacji przypadków zagrożonych przemocą domową wynikającą z dysfunkcyjnych relacji interpresonalnych (Skala Oceny Ryzyka Relacyjnego – Relational Assessment Risk Scale);
3. Przygotowanie poradnika „Wdrażanie lokalnego systemu wspierania relacji interpersonalnych dla rodzin zagrożonych przemocą domową”
4. Przygotowanie gmin do testowania modelu;
5. Ewaluacja i optymalizacja testowanego w gminach modelu zintegrowanego systemu zapobiegania przemocy domowej.
6. Ewaluacja końcowa, opracowanie finalnej wersji modelu;
7. Upowszechnianie modelu „Zintegrowany system profilaktyki przemocy domowej” (decydenci, gminy nie biorące udziału w projekcie, profesjonaliści, naukowcy w Polsce i za granicą).

Realizowane działania w ramach projektu zostały zaprojektowane w oparciu o metodologię tworzenia polityk publicznych opartych na dowodach i badaniach naukowych. Pierwszy etap pozwoli na identyfikację istniejących rozwiązań oraz potrzeb związanych z profilaktyką i występowaniem zjawiska przemocy domowej oraz uwarunkowaniami dostępności do usług w zakresie profilaktyki i wsparcia. Jest to etap konieczny do wypracowania modelu, który będzie opierał się na aktualnych i rzetelnych danych naukowych. Stworzona Skala Oceny Ryzyka Relacyjnego będzie pierwszym tego typu narzędziem screeningowym pozwalającym na identyfikację rodzin zagrożonych przemocą domową implikowaną dysfunkcyjną relacją. Jest ona konieczna do wdrożenia działań na poziomie profilaktyki wskazującej. Poradnik „Wdrażanie lokalnego systemu wspierania relacji interpersonalnych dla rodzin zagrożonych przemocą domową” będzie opracowaniem zawierającym zarówno propozycje rozwiązań systemowych na poziomie gminy (współpraca instytucji) jak i metodyczny model pracy z rodzinami z dysfunkcyjnymi relacjami interpersonalnymi. Będzie on głównym materiałem, na którym oparte będzie wdrażanie modelu i przygotowanie, profesjonalistów w czasie szkoleń. W okresie wdrażania modelu w gminach, zespół badawczy będzie prowadził ciągłą ewaluację modelu oraz przekazywał propozycje jego optymalizacji. Praktyczna weryfikacja modelu i jego obiektywna, naukowa ocena pozwoli na zapewnienie wysokiego poziomu jego efektywności oraz dostępności. Końcowa ewaluacja pozwoli na wypracowanie zoptymalizowanej finalnej wersji modelu. Ostatnim etapem jest upowszechnianie modelu tak, by mógł być on stosowany powszechnie jako rozwiązanie systemowe w Polsce.

Partnerem w projekcie jest norweski Uniwersytet w Stavanger. Został on wybrany, ponieważ jest jednostką naukową, która posiada doświadczenie w prowadzeniu międzynarodowych projektów dotyczących sfery społeczno-kulturowej. Współpracował także w partnerstwie z polskimi uczelniami. Uniwersytet w Stavanger realizował będzie działania w każdej fazie projektu. Przez cały okres trwania projektu przewidzianych jest szereg spotkań polskiej i norweskiej grupy badawczej (zarówno w Polsce jak i w Norwegii). Norweska grupa badawcza przeprowadzi przegląd literatury oraz dokumentów o tematyce przemocy domowej dostępnych w Norwegii, przeprowadzi badania na temat instytucji zajmujących się zapobieganiem przemocy oraz pomocą osobom nią dotkniętych w Norwegii, przeprowadzi badania ankietowe na temat dostępności do systemu zapobiegania przemocy domowej w Norwegii, weźmie udział w opracowywaniu publikacji dotyczącej ubogacania relacji w rodzinie oraz w opracowywaniu narzędzi mających posłużyć do oceny modelu zapobiegania przemocy domowej. W końcowej fazie projektu norwescy naukowcy wezmą udział w konferencjach w celu upowszechnienia  informacji o opracowanym i przetestowanym modelu.

Efektem projektu będzie stworzenie, opartego na opracowanej skali Relational Risk Assessment Scale, modelu przeciwdziałania przemocy domowej, który będzie ogólnodostępny i możliwy do wdrożenia przez każdą gminę. Przeprowadzone w trakcie trwania projektu szkolenia dla specjalistów w dziedzinie wsparcia i pomocy dla dzieci i rodzin dotkniętych przemocą domową zapozna ich z opracowanym modelem. Opracowana w ramach projektu publikacja dotycząca ubogacania relacji w rodzinie będzie dostępna także po jego zakończeniu. Projekt umożliwi nawiązanie relacji pomiędzy polskimi oraz norweskimi naukowcami.

Adresaci projektu

Rozwiązania, które będę następstwem Projektu będą skierowane do kilku grup. Przede wszystkim będą to specjaliści, naukowcy, decydenci i politycy, których zadaniem będzie implementacja wypracowanego modelu i rozwiązań zapobiegania przemocy domowej. Adresatami projektu będą również rodziny, które są zagrożone przemocą domową.

Instytut Wymiaru Sprawiedliwości

Instytut Wymiaru Sprawiedliwości w Warszawie jest państwową jednostką organizacyjną podległą Ministrowi Sprawiedliwości, prowadzącą działalność naukowo-badawczą z zakresu tworzenia, stosowania, aksjologii i społecznego funkcjonowania prawa oraz zjawisk przestępczości i patologii społecznej. Instytut powstał w 1990 roku z połączenia dwóch, działających uprzednio odrębnie, jednostek badawczych – Instytutu Badania Prawa Sądowego (IBPS) przy Ministerstwie Sprawiedliwości oraz Instytutu Problematyki Przestępczości (IPP) przy Prokuraturze Generalnej.

Po zmianach organizacyjnych w 2009 r., na podstawie zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie utworzenia Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości (Dz. Urz. MS z dnia 27 marca 2009 r.), Instytut uzyskał status państwowej jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność naukowo-badawczą.

Działalność Instytutu regulują obecnie – na zasadzie odpowiedniego zastosowania – wybrane przepisy ustawy o instytutach badawczych (por. art. 66 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych (Dz. U. nr 96, poz. 618 ze zm.) oraz Statut nadany przez Ministra Sprawiedliwości zarządzeniem z dnia 9 września 2016 roku.

W myśl § 3 Statutu IWS, przedmiotem działalności Instytutu jest prowadzenie badań dotyczących tworzenia, stosowania, aksjologii i społecznego funkcjonowania prawa oraz zjawisk przestępczości i patologii społecznej, a także upowszechnianie wyników tych badań oraz edukacja prawna. W szczególności przedmiotem działalności Instytutu jest badanie: funkcjonowania instytucji prawnych w praktyce wymiaru sprawiedliwości; efektywności funkcjonowania organów ochrony prawnej; aksjologii prawa oraz etyki zawodów prawniczych; roli orzecznictwa sądowego i przesłanek jej realizacji; ustroju, organizacji i funkcjonowania organów wymiaru sprawiedliwości, również na tle otoczenia społecznego; przyczyn i uwarunkowań naruszeń prawa; rozmiarów, struktur i dynamiki przestępczości oraz innych zjawisk i zachowań patologicznych; problematyki wykonywania kary oraz resocjalizacji przestępców; instytucji prawa polskiego w ich historycznym rozwoju, z uwzględnieniem badań interdyscyplinarnych oraz na tle porównawczym, w tym zgodności prawa polskiego z normami i standardami prawa międzynarodowego i europejskiego. W ramach upowszechniania wyników badań Instytut może organizować krajowe i międzynarodowe konferencje, seminaria oraz prowadzić działalność wydawniczą i dokumentacyjną.

Instytut prowadzi badania w ramach rocznych lub wieloletnich planów naukowo-badawczych, biorąc pod uwagę tematykę proponowaną przez Ministra Sprawiedliwości. Realizuje także – zgodnie z § 5 ust. 2 Statutu –  pozaplanowe, pilne zlecenia Ministra Sprawiedliwości.

Wykonując zadania, Instytut Wymiaru Sprawiedliwości prowadzi – co wyróżnia go spośród innych, krajowych instytucji naukowych – na szeroką skalę badania naukowe akt sądowych i prokuratorskich (ok. 10 tys. akt rocznie) oraz przygotowuje analizy prawnoporównawcze, statystyczne, ekonomiczne i badania sondażowe. W pięciu sekcjach Instytutu (Sekcja Prawa i Procesu Karnego, Sekcja Prawa i Procesu Cywilnego, Sekcja Prawa Rodzinnego, Sekcja Ekonomicznych Analiz Wymiaru Sprawiedliwości oraz Sekcja Praw Podstawowych) powstało dotychczas ponad 400 opracowań (wydano ponad 70 książek).

W ramach swej działalności Instytut współpracuje z sądami i innymi organami wymiaru sprawiedliwości oraz Krajową Szkołą Sądownictwa i Prokuratury. Bierze także udział we współpracy międzynarodowej, uczestnicząc w międzynarodowych programach badawczych realizowanych m.in. przez Komisję Europejską, EUROSTAT oraz Radę Europy.

Wyniki badań prowadzonych w Instytucie Wymiaru Sprawiedliwości prezentowane są na cyklicznie odbywających się konferencjach oraz licznych seminariach.

Wyniki te są także publikowane w formie książkowej w trzech seriach: „zielonej” (zawierającej monografie z szeroko pojętego prawa cywilnego), „czerwonej” (odnoszącej się prawa karnego materialnego i procesowego) oraz – wydawanej w okresie przedakcesyjnym – „niebieskiej” (poświęconej adaptacji polskiego prawa do europejskich standardów prawnych).

Instytut wydaje również kwartalnik „Prawo w Działaniu”, w którym zamieszczane są przede wszystkim raporty z badań praktyki sądowej, zarówno z dziedziny prawa cywilnego jak i karnego.

Instytut Wymiaru Sprawiedliwości prowadzi w ramach Centrum Analiz Strategicznych projekty badawcze, między innymi:

• Prawo, gospodarka i technologia na rzecz zapobiegania przyczynom przestępczości;
• O wolność wyznawania religii we współczesnym świecie. Przeciwdziałanie przyczynom dyskryminacji i pomoc prześladowanym na przykładzie chrześcijan;
• Polski wkład w rozwój międzynarodowego prawa karnego w tym wkład w sądzenie zbrodni międzynarodowych;
• Założenia do strategii rozwoju usług cyfrowych dla sądownictwa powszechnego w Polsce;
• Cyberbezpieczeństwo Grupy Wyszehradzkiej na rzecz zapobiegania przyczynom przestępczości.

O Funduszach Norweskich (https://funduszenorweskie.pl/czym-sa-fundusze-norweskie/)

Fundusze Norweskie i fundusze EOG czyli Norweski Mechanizm Finansowy oraz Mechanizm Finansowy Europejskiego Obszaru Gospodarczego  są formą bezzwrotnej pomocy zagranicznej przyznanej przez Norwegię, Islandię i Liechtenstein nowym członkom UE. Fundusze te są związane z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej oraz z jednoczesnym wejściem naszego kraju do Europejskiego Obszaru Gospodarczego (UE + Islandia, Liechtenstein, Norwegia).

W nowym okresie finansowania (2014-2021)  kwota 2,8 mld euro zostanie udostępniona 15 państwom członkowskim Unii Europejskiej w celu zmniejszenia różnic społecznych i ekonomicznych oraz wzmocnienia stosunków dwustronnych z trzema krajami-darczyńcami.

3 maja 2016 r. podpisano porozumienia pomiędzy Islandią, Liechtensteinem i Norwegią a Unią Europejską w sprawie funduszy norweskich i funduszy EOG na okres od 1 maja 2014 r. do 30 kwietnia 2021 r.

W nowym okresie finansowania na lata 2014- 2021 Polska pozostanie największym beneficjentem środków norweskich i EOG – alokacja przewidziana dla naszego kraju to 809,3 mln euro.

Wspierane będą przede wszystkim inicjatywy w dziedzinie innowacji, badań i edukacji. Wśród kluczowych obszarów tematycznych znajdą się również: bezpieczeństwo energetyczne, zmiany klimatyczne i zwiększona współpraca pomiędzy Polską a krajami-darczyńcami w zakresie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych.

Głównymi celami funduszy norweskich i funduszy EOG są:

• przyczynianie się do zmniejszania różnic ekonomicznych i społecznych w obrębie Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz;
• wzmacnianie stosunków dwustronnych pomiędzy państwami-darczyńcami a państwem-beneficjentem.

Wnioskodawcami mogą być podmioty prywatne czy też publiczne, komercyjne bądź niekomercyjne, oraz organizacje pozarządowe ustanowione jako podmiot prawny w Polsce, jak również organizacje międzyrządowe działające w Polsce. Dla każdego z programów zostanie ustalony katalog podmiotów, które będą mogły ubiegać się o dofinansowanie.

Fundusze norweskie przyczyniają się do poprawy funkcjonowania systemu przeciwdziałania przemocy  w rodzinie na poziomie gminnym poprzez rozwój profilaktyki i wsparcia rodzin zagrożonych przemocą.

Fundusze norweskie przyczyniają się do wypracowania lepszych rozwiązań w obszarze profilaktyki przemocy domowej poprzez współpracę naukowców i praktyków z Polski i Norwegii.

Więcej informacji o Funduszach Norweskich: https://funduszenorweskie.pl/

Partnerzy Strategiczny

 

Uniwersytet w Stavanger

Uniwersytet w Stavanger (UIS), położony na południowo-zachodnim wybrzeżu Norwegii.  Na uczelni kształci się 12 000 studentów i pracuje 1 600 pracowników. W stałej współpracy w skali regionalnej, krajowej i międzynarodowej Uniwersytet cieszy się otwartym i kreatywnym klimatem dla edukacji oraz upowszechniania badań i innowacji.

Uniwersytet w Stavanger ma międzynarodowy i innowacyjny charakter oraz stanowi siłę napędową dla rozwoju wiedzy i procesu zmian społecznych. Uniwersytet podzielony jest na sześć wydziałów, na które składa się łącznie trzynaście szkół oraz Muzeum Archeologiczne. Uczelnia posiada również jednostkę zajmującą się kształceniem ustawicznym.

Uczelnia dąży do zwiększenia swojego zasobu wiedzy poprzez umiędzynarodowienie, dzięki programom takim jak Erasmus i Nordplus. Ma ponad 400 umów partnerskich z instytucjami na całym świecie dotyczących programów wymiany studentów i pracowników akademickimi. Od 2012 r. Uniwersytet w Stavanger jest jedynym norweskim członkiem Europejskiego Konsorcjum Uniwersytetów Innowacyjnych (ECU) (http://www.eciu.org/). ECIU jest wiodącą siecią ścisłej współpracy poprzez promowanie innowacji opartych na badaniach naukowych. Od momentu powstania w 2002 r. jako sieć nordycka, rozwinęła się ona w międzynarodową sieć badawczą zrzeszającą ponad 90 badaczy i doktorantów z 9 krajów.

Uniwersytet jest właścicielem wielu regionalnych, krajowych i międzynarodowych ośrodków badawczych. Projekty obejmują zarówno technologie morskiej energii wiatrowej, zarządzania ryzykiem, jak i technologie zdrowotne. Dla Projektu „Zintegrowany System Przeciwdziałania Przemocy w Domowej” przeznaczone są trzy ośrodki badawcze: Centre for learning environment and behavioural research, oraz The Reading Centre. (https://www.uis.no/research-and-phd-studies/research-centres/) oraz jedno z wiodących norweskich środowisk kompetencyjnych w zakresie badań nad przedszkolami – FILIORUM (https://www.uis.no/forskning-og-ph-d/forskningssentre/filiorum-senter-for-barnehageforskning/forskning/, finansowane przez Radę ds. Badań Naukowych Norwegii).

Dążenie do ciągłego dostosowywania się do obecnych i przyszłych potrzeb społeczeństwa jest auto-definicją Uniwersytetu. Innowacyjność i przedsiębiorczość są podstawą programów edukacyjnych, a przekształcanie wyników badań naukowych w produkty, usługi, firmy i miejsca pracy jest głównym obszarem zainteresowania. Dlatego Uczelnia posiada Centrum Badań nad Innowacyjnością https://www.uis.no/research-and-phd-studies/research-centres/centre-for-innovation-research/.

Uniwersytet w Stavanger stawia sobie ambitne cele, które sprawiają, że dzięki krytycznym i niezależnym badaniom jest pożądanym partnerem badawczym. Sprawozdanie z badań z 2019 r. wykazało, że UIS wykazało pozytywne zmiany w zakresie wszystkich wskaźników badawczych w 2019 r. w zakresie: jakości i liczby publikacji naukowych, przyznawania grantów UE i The Research Counsel of Norway, a także w zakresie przewodów doktorskich i habilitacji.

Departament Badań Naukowych (FA) w ramach Uniwersytetu jest odpowiedzialny za ogólne doradztwo strategiczne i ocenę dla zespołu zarządzającego Uniwersytetem, z naciskiem na działalność badawczą. FA jest odpowiedzialna za sekretariat: Komitet Badawczy, Komitet Etyki Badań, FANE UiS. FA oferuje usługi administracyjne i narzędzia do promowania strategicznych celów badawczych uczelni. FA przyczynia się do zapewnienia jakości badań poprzez ścisłą współpracę z innymi jednostkami w UiS oraz z podmiotami rozwoju regionalnego.

W ramach programu „Horyzont 2020” UIS otrzymał 5 projektów  w ramach programów Marie Skłodowska-Curie (MSCA) Innowacyjne Sieci Szkoleniowe (ITN) jako partner oraz 1 projekt Enviro Citizen (koordynator) w ramach programu „Nauka z i dla społeczeństwa” (SWAFS). UiS od kilku lat współpracuje celowo z MSCA i opracował m.in. własne programy wsparcia w ramach MSCA Individual Fellowship i MSCA ITN. Uczelnia utrzymuje wskaźnik powodzenia wniosków do programu „Horyzont 2020” na poziomie 29%. Jest to jeden z najwyższych wskaźników sukcesu norweskich uczelni.

Przykłady istotnych tematów badań

Badania na Uniwersytecie w Stavanger odbywają się w ramach programów doktoranckich, zdefiniowanych obszarów badawczych, ośrodków i wielu indywidualnych projektów. Wiele z finansowanych zewnętrznie działań badawczych realizowanych jest również we współpracy z instytutem badawczym – Norweskim Centrum Badawczym NORCE AS.

Dodatkowo na Uniwersytecie działa grupa badawcza „Relacje Zawodowe”. Grupa ta jest zaangażowana w interdyscyplinarne badania mające na celu poprawę jakości pracy relacyjnej w zawodach związanych z opieką społeczną, takich jak pielęgniarstwo, nauczanie i inne w dziedzinie zdrowia, opieki i pracy socjalnej.  Posiada również grupę badawczą ds. usług socjalnych, która bada, w jaki sposób usługi socjalne w Norwegii i krajach nordyckich zmieniają się ze względu na wyzwania społeczne.

Uczelnia  prowadzi również projekt COLAB, który koncentruje się na współpracy w ramach Criminal Justice Services. Celem COLAB jest walidacja modelu laboratorium zmian gotowego do wdrożenia w praktyce. Buduje również społeczność praktyków, która wzbogaca międzynarodowy potencjał badawczy i współpracę dla osiągnięcia tego celu. Poznanie tego modelu może być przydatne dla naszego polskiego partnera, jak również dla wdrożenia i ewaluacji modelu przemocy domowej.

Warto również wspomnieć o interdyscyplinarnych badaniach nad tematyką dobra dziecka, w zakresie opieki nad dziećmi, pracy ochronnej, edukacji i badań. Na szczególną uwagę zasługuje polityka i prawa regulujące opiekę nad dziećmi (CWS), wzbogacone o doświadczenia specjalistów, dzieci i młodzieży oraz ich rodzin, którzy mają kontakt z CWS.

Wydział Nauk Społecznych, Uniwersytet w Stavanger

Wydział Studiów Społecznych (WNS), oferuje studia licencjackie w zakresie pracy socjalnej i opieki nad dziećmi. Oferuje również kilka programów magisterskich, w których dwa są programami międzynarodowymi w języku angielskim, które poruszają również kwestie rodzinne oraz przemocy domowej. WNS UIS jest koordynatorem konsorcjum programu Erasmus Mundus Joint Master degree (EMJMD) oraz Erasmus Mundus dotyczącego pracy społecznej z rodzinami i dziećmi (MFAMILY). Pracuje z instytucjami partnerskimi takimi jak: Instytut Uniwersytetu Lizbońskiego (Portugalia), Uniwersytet w Göteborgu w Szwecji oraz Uniwersytet w Makere (Uganda).

NORCE Norweskie Centrum Badawcze AS

NORCE Norwegian Research Centre AS jest jednym z największych niezależnych instytutów badawczych w Norwegii. Wraz ze spółkami zależnymi NORCE, grupa zatrudnia 1000 pracowników z całego świata, a jej obroty wynoszą ponad 1,3 mld koron norwerskich. Głównymi udziałowcami NORCE są: Uniwersytet w Bergen, Uniwersytet w Stavanger, Uniwersytet w Tromsø i Uniwersytet w Agder. NORCE jest nowym i przyszłościowym instytutem badawczym, posiadającym wiedzę specjalistyczną w wielu dziedzinach. NORCE prowadzi badania i innowacje w dziedzinie energii, opieki zdrowotnej, klimatu, środowiska, nauk społecznych i technologii.

NORCE jest właścicielem Norweskiego Centrum Badań nad Przemocą i Stresem Traumatycznym (NKVTS) https://www.nkvts.no/english/. NKVTS ma na celu zapobieganie i zmniejszanie zdrowotnych i społecznych konsekwencji przemocy i stresu traumatycznego. Opracowuje, informuje i raportuje o dobrych praktykach oraz przyczynia się do rozwoju akademickiego obszaru przeciwdziałania przemocy i stresowi traumatycznemu. W imieniu władz norweskich NORCE prowadzi również Regionalne Centrum Zdrowia Psychicznego i Opieki nad Dziećmi i Młodzieżą. Centrum przyczynia się do rozpowszechnia wiedzy i doświadczenia w dziedzinie praktyki opartej na dowodach i badaniach wysokiej jakości.

Dział nauk społecznych NORCE będzie współpracował przy Projekcie „Zintegrowany System Przeciwdziałania Przemocy w Domowej”. Dział jest zaangażowany w badania zajmujące się wieloma dziedzinami społecznymi: zdrowiem i opieką społeczną, migracją i integracją, innowacjami, polityką i usługami publicznymi, życiem zawodowym i innymi.

Doświadczenie w zakresie poprzednich badań i projektów badawczych: Nødland, Studsrød i Gjerstad

Studsrød, Gjerstad i Nødland posiada doświadczenia badawcze w dziedzinie wspierania rodziny i przemocy domowej.

Nødland jest częścią NORCE w grupie badawczej Welfare w Departamencie Nauk Społecznych. Główne obszary badawcze to opieka społeczna, usługi zdrowotne i kwestie integracji imigrantów, a także kwestie dotyczące organizacji opieki społecznej i zdrowotnej, wykorzystania technologii i podejścia do użytkowników. Są to istotne obszary z punktu widzenia Projektu.

Gjerstad i Nødland uczestniczyły w projekcie NORCE: PAR MIGRATION NAVIGATOR (WLB_GE), dotyczącym społeczno-kulturowych i psychologicznych przewidywań dotyczący równowagi między pracą a życiem prywatnym oraz równości płci. Projekt badał kwestie WLB (Work-Life Balance) i GE (Gender Equality) z uwzględnieniem pytania, co dzieje się, gdy ludzie przechodzą z kultury mniej egalitarnej (polskiej) do bardziej egalitarnej (norweskiej). Projekt rzucił światło na życie rodzinne i role płciowe w parach (polskie małżeństwa migrantów w Norwegii, norweskie i polskie małżeństwa w Polsce), procesy akulturacji w ogóle i związane z płcią, re-konceptualizację dzieciństwa i rodzicielstwa oraz spotkania polskich migrantów zarobkowych z szeregiem służb miejskich. Projekt otrzymał dofinansowanie z Polsko-Norweskiego Programu Badawczego prowadzonego przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju w ramach Norweskiego Mechanizmu Finansowego 2009-2014 w ramach Umowy Projektowej nr Pol- Nor/202343/62/2013. Gjerstad i Nødland uczestniczyły również w projekcie „Migracja zarobkowa do Norwegii Zachodniej – migranci zarobkowi jako zasób w rozwoju regionalnym”. Projekt oferował wgląd w rolę migracji zarobkowej dla zachodniej części Norwegii oraz w to, jak ta rola w różnym stopniu została uznana i odzwierciedlona w polityce komunalnej. Projekt został sfinansowany przez Regionalny Fundusz Badawczy i był realizowany w latach 2013-2016. Gjerstad i Nødland pracowały również w projektach badawczych dotyczących wdrażania innowacji w miejskich usługach zdrowotnych.

Studsrød uczestniczył w PERARES: Projekt „Public Engagement with Research and Research Engagement with Society” (2010-2014) . PERARES był czteroletnim projektem założonym w ramach 7. programu ramowego Wspólnoty Europejskiej, którego celem było wzmocnienie zaangażowania publicznego w badania (PER) poprzez zaangażowanie naukowców i organizacji społeczeństwa obywatelskiego w formułowanie programów badawczych i proces badawczy. Był zaangażowany m.in. w Pakiet Prac 5 „Strukturyzacja PER w badaniach nad przemocą domową” Uzyskał odpowiednie ogólnoeuropejskie dane i rekomendacje dotyczące badań nad przemocą domową. Ponadto, we współpracy z organizacjami pozarządowymi, przeprowadził pilotażowe projekty: „Przemoc domowa w czasie ciąży” oraz wymianę doświadczeń pomiędzy Science Shop Brussels, Cambridge i Stavanger.

UIS oraz Studsrød uczestniczył również w czteroletnim programie (2014-2018): Złożoność rodziny i praca społeczna: Badanie porównawcze rodzinnej pracy socjalnej w różnych systemach opieki społecznej (FASCK). Celem było przeanalizowanie, jak pracownicy społeczni w różnych kontekstach rozumieją pojęcia rodziny i jak opisują swoje własne praktyki i wyniki z rodziną. W badaniu wykorzystano dane z ośmiu krajów (Norwegia, Szwecja, Anglia, Irlandia, Chile, Meksyk, Litwa i Bułgaria) reprezentujące cztery różne systemy polityki rodzinnej (zdemilitaryzowany, częściowo zdemilitaryzowany, familijny i ponownie familijny) i cztery różne obszary usług: opieka społeczna nad dziećmi, nadużywanie narkotyków/alkoholu, rodziny migrujące i niepełnosprawność. Projekt dodał do teoretycznych analiz systemów opieki społecznej, polityki rodzinnej i wsparcia dla rodziny, dyskrecji zawodowej oraz wniósł metodologiczny wkład w przekrojowe badania krajowe.

Studsrød i inne uczelnie wyższe jako wydział nauk społecznych uczestniczyły również w krajowym programie rozwoju i badań „Nowe usługi opieki nad dziećmi” („Det nye barnevernet” (DNB) 2008-2011). Program został sfinansowany przez Norweską Dyrekcję ds. Dzieci, Młodzieży i Rodziny (Bufdir), a jego celem było stworzenie mapy osób korzystających z usług opieki społecznej nad dziećmi oraz poznanie sposobu postrzegania kontaktów przez rodziców.

Program Sprawiedliwość

 

Program Sprawiedliwość ma na celu wsparcie praworządności. Obejmuje dwa obszary wsparcia: służby więzienne i areszt przedprocesowy oraz  przeciwdziałanie przemocy w rodzinie i przemocy ze względu na płeć. Operatorem programu jest Ministerstwo Sprawiedliwości. Budżet wynosi 68,5 mln euro, w tym: 58,2 mln euro z Norweskiego Mechanizmu Finansowego oraz 10,3 mln euro – wkład krajowy.

Partnerami programu są:

• Norweskie Ministerstwo Sprawiedliwości i Bezpieczeństwa Publicznego (Norwegian Ministry of Justice and Public Security / Justis- og beredskapsdepartementet) beredskapsdepartementet)
• Dyrektoriat Norweskiej Służby Więziennej (Norwegian Directorate for Correctional Service / Kriminalomsorgen)

Więcej informacji o programie Sprawiedliwość https://www.eog.gov.pl/strony/zapoznaj-sie-z-funduszami/oferta-funduszy/sprawiedliwosc/